Onomatopeja ło (czy też łoo, łooo itd.) naśladuje krótki lub długi głos człowieka, który jest wyrazem emocji czy uczuć, np. zdziwienia, zaskoczenia. Nie ma jasnych wskazówek, ile liter o powinno znaleźć się w takim zapisie dźwięku. Należy więc przyjąć, że im więcej razy litera o występuje w piśmie, tym bardziej przeciągły odgłos chcemy oddać za jej pomocą, a tym samym większe zdziwienie czy zaskoczenie, np.:
- Ło, ale Ci się udało!
- Łoooooooooo, ale wyczyn!
Agnieszka Wierzbicka