Jakie jest pochodzenie słowa „broń”? Czy rzeczywiście można mówić, że „broń jak sama nazwa wskazuje, służy do obrony”?
Słownik etymologiczny języka polskiego Wiesława Borysia podaje przy haśle broń: 'od XIV w. narzędzie walki, oręż (staropolskie wyjątkowe 'nóż żelazny stanowiący część składową pługa, krój’), w XVI w. w formie bróń, bruń (taka postać istnieje dziś w gwarach); bronić – 'od XIV w. chronić, osłaniać, strzec, odbierać napad, ujmować się za kimś, nie pozwalać na coś, nie dopuszcza, zakazywać’. W prasłowiańszczyźnie *borniti 'osłaniać orężem, bronią, strzec, chronić, nie pozwalać, nie dopuszczać, zakazywać’.
W związku z powyższym rodzina wyrazów o tym samym rdzeniu to: broń, bronić, obrona, obronny.
Katarzyna Jachimowska