Spójnik aby pełni wiele funkcji. Może wprowadzać zdanie podrzędne, które wskazuje na cel określonej czynności (Pojechała do domu, aby pomóc mamie). Używany też jest po czasownikach wyrażających wolę, sąd, propozycję lub konieczność, np. Chcę, abyś przyszedł. W tym drugim przykładzie wspomniany spójnik występuje w połączeniu z końcówką fleksyjną. Końcówki osobowe są bowiem ruchome i słabo związane z tematem czasownika. Można je od niego odłączyć i dokleić do różnych wyrazów w zdaniu. Na zasadzie równorzędnych wariantów funkcjonują przecież zdania typu: ty to zrobiłeś – tyś to zrobił. Do niektórych jednak spójników i partykuł końcówki osobowe dołączane są obligatoryjnie: Czyżbyś ukradł? (nie: Czyżby ukradłeś?), Obyście się kochali! (nie: Oby kochaliście!), Mama poprosiła, abyś pozmywała (nie: Mama poprosiła, aby pozmywałaś). Więcej o fleksji i formach aglutynacyjnych można przeczytać w podręcznikach dotyczących fleksji (np. „Wykłady z polskiej fleksji” M. Bańki).
Pozdrawiam serdecznie
Anna Sokół-Klein
